پوتینسم به نظام سیاسی-اقتصادی روسیه در یک ربع قرن حکومت ولادیمیر پوتین اطلاق می‌شود، اما صاحب‌نظران دربارهٔ این‌که آیا پوتینیسم یک ایدئولوژی خاص است، اختلاف نظر دارند.
برندۀ تشدید ازهمگسیختگی در منطقه میتواند جمهوری اسلامی ایران باشد؛ حکومتی که آشوب و بحران در داخل کشورها را فرصتی برای نفوذ و ایجاد هستهها و گروههای وابسته و یا متحد میداند.
یادداشتی از علی افشاری: همزمانی افزایش سطح درگیری با اسرائیل و غرب با تشدید سختگیری برای حجاب اجباری امر تصادفی نیست، بلکه اقتضای رویکرد جدید حکمرانی در جمهوری اسلامی است.
حملهٔ جمهوری اسلامی به اسرائیل قرار بود توان بازدارندگی ایران را افزایش دهد و به نمایش بگذارد، اما از جهاتی تهران احتمالاً نتیجهٔ عکس خواهد گرفت.
از زمان حملات پهپادی و موشکی ایران به اسرائیل، برخی میگویند که «حالا توازن برقرار و قدرت بازدارندگی ایران احیا شده است». این روایت از جهات مختلفی قابل تردید است.
«حملۀ تروریستی» در حومۀ مسکو کرملین را با معضلات چندگانهای روبهرو کرده، چه در پاسخگویی به عموم که چرا چنین حملهای رخ داد و چه در راهکارها برای ممانعت از حملههای بعدی.
انتخابات مجلس خبرگان با رقابتی نزدیک به صفر درجه به پایان رسید. ۵۰ نفر از اعضای پیشین باقی ماندند و بیش از سی نفر تغییر کردند. میانگین سنی خبرگان ششم نیز جوانتر از قبل شده است.
چالش حکومت برای مشارکت در انتخابات محدود به مخالفان، اقشار خاکستری و اصلاحطلبان نیست بلکه شامل خودیها نیز می‌شود. این یادداشت به زمینه و دلایل این چالش درونحاکمیتی میپردازد.
بهواسطهٔ تشدید بیآبی در ایران، آغاز دورهای جدید از اعتراضات ناشی از اثرات مستقیم و غیرمستقیم بیآبی دور از ذهن نیست، که میتواند باعث بیثباتی بیشتر در منطقه و گسترش آن شود.
جنگ غزه از جهات مختلف تأثیرات پردامنه و ماندگاری در منطقه و جهان داشته که از جمله میتوان به تغییر ژئوپلتیکی، آرایش قوا در منطقه و تغییر نقشه سیاسی نیروهای فعال در منطقه اشاره کرد.
سازوکارهای جمهوری اسلامی برای سرکوب نافرمانی مدنی زنان و یا برخورد با افراد در فضای مجازی نشانگر نوعی چرخش گامبهگام در سیاستهای کنترل جامعۀ مدنی هم به شمار میآید.
سهلانگاری و ضعف امنیتی حکومت به سطح نگرانکنندهای رسیده؛ به جای چارهاندیشی در پی متهم جلوه دادن اسرائیل و آمریکا هستند و پذیرش داعش را به عنوان عامل انفجارها تحقیرآمیز میدانند.
بیشتر
